Hayattaki tutkum, iyi bir nesil yetiştirmek ve eğitim vermek
Hayaliniz çok uzak bir ufukta olsa da hatta gittikçe de uzaklaştığınızı düşünüyorsanız bile, durun ve ne yaptığınızı düşünün ve aslında o kadar da uzak olmadığınızı görün. — Ferdi Ferhat Özsoy
O’nun Hikayesi
Hayattaki tutkum iyi bir nesil yetiştirmek ve öğretmektir. Kalpleri ve ruhları olan insanların zihinleriyle ilgileniyorum. Her zaman insanların geçmişinde ne olduğunu, nasıl düşündüklerini, neye ihtiyaçları olduğunu ve neyle ilgili hayal kurduklarını öğrenmek istedim. Benim öğretimim buna bağlı, üstelik ben sadece bir İngilizce öğretmeniyim. Okulda çalışmak için yer aramayı reddediyorum. Bu sadece bir eğitimden çok daha fazlası, bu farklı davranabilen ve düşünebilen bir nesil yaratmak. En mutlu olduğum zamanlar sınıfta geçirdiğim zamanlardı, gerçekten harikaydı. Bazı öğrenciler hala benimle kontaklarını sürdürüyorlar. Kendi kurumu yaratmak istiyorum fakat kimse beni bu fikrimde desteklemediği için benim için oldukça zor bir hayal. Yine de hayalimle ilgili çalışmaya başladım. Bununla ilgili bana yardım edebilecek arkadaşlarımı seçtim. Bu hayali kurmaya 25 yaşında başladım ve 40 olduğumda kendi kurumumun olması gerektiğini düşünüyordum. Fakat “devrim” başladığında ayrılmak zorunda kaldım.
Öğretmen olarak çalışmamın yanı sıra, Suriye’de insani yardım örgütünde çalışıyordum. Bu asla bitmemesini umduğum bir şeydi. Eğitim almamış ve çok genç yaşta evlenmiş ya da evi olmayan genç kızlara psikolojik destek veriyordum. Ne yazık ki, bu tarz örgütler Suriye’de suçlu gibi görülüyordu çünkü bizim ilgilendiğimiz bu insanlar hükümet tarafından yerinden edilmiş kişilerdi. Çalıştığım bu örgüt bünyesindeki beş kişi tutuklandı ve onlardan üçü hapishanede öldü. Onların arasında hem kadınlar hem de erkekler vardı ve işkence gördükleri için öldüler. Hapishanede ölmek benim en büyük korkum. Diğer ölümlerden çok daha kötü olmalı. Bu duyduklarımdan sonra, yemek yemeyi ve uyumayı bıraktım.
Daha sonra sağlık problemleri yaşamaya başladım. Kıpırdamadan altı ay boyunca yatakta yatmak zorunda kaldım çünkü bacaklarımdan biri felç oldu. Psikolojim tamamen çöktü. İyi de uyuyamıyordum. Olanları düşünmeyi bırakmak ve biraz uyuyabilmek için bir sürü ilaç ve ağrı kesici aldım. Fakat yine de düşünmeye ve endişelenmeye başladım çünkü insanların evlerinden alındıklarını biliyordum. Yanlış bir şey yapmadığımı bilsem de evime gelirler mi diye endişeleniyordum. Yatağımda sıkışıp kalmıştım ve eğer benim için gelirlerse kaçamazdım. Bütün bu düşüncelerden sonra ayrılmam gerektiğini biliyordum. Bacağım iyileştikten sonra, ayrılabildim. 2015 yılında Türkiye’ye geldim. Şimdi buradayım ve hayallerime ulaşmamın daha zor olduğunu hissediyorum. Eğer yurt dışına ulaşabilirsem, Şam’da bir şube açmak istiyorum.
Havaalanındaki ilk günümde bavulum çalındı ardından da paralarım çalındı. Bu sırada ailem hala Şam’daydı ve ben de hala sağlık problemlerim yüzünden acı çekiyordum. Yine de özel bir okulda öğretmenlik işi buldum. Eğer hala Suriye’de olsaydım asla tanışamayacağım çocuklarla tanıştım. Günde 12 saat çalışıyordum, çok yorucuydu. Fakat çalışırken çocuklar için bir şeyler yapmalıyım fikrine daha çok inanıyordum. Onların herhangi bir tutkusu, hayali ya da motivasyonu yoktu. 5 yaşından 12 yaşına kadar çocuklar olmasına rağmen, tek düşündükleri şey okulun o yılındaki dersleri geçmekti. Hayalimi oluşturmak için bir sürü fikir ve deneyim biriktirdim.
Çalıştığım okulda bazı insanlar beni sevmiyordu. Çok açık fikirli olduğuma dair ya da buna benzer şeylerle ilgili arkamdan konuşuyorlardı. Onların çocukları için iyi olmadığımı düşünüyorlardı. Yöneticilerim benimle devam etmek istedi çünkü öğretme işinde iyiydim fakat biri beni kişisel olarak değiştirmek istedi. Facebook’tan fotoğraflarımı kaldırmamı istediler. Örneği bir arkadaşımla nargile içerken fotoğrafımız olduğu için gecenin 1’inde beni aradı. Öğrencilerimle bağlantımı kesmeye çalıştı. Fakat bu tarz bir şey yapamazdı. Bana bazı düzenlemelerin olduğu yeni bir kontrat verdiler fakat imzalamadım. Muhtaç durumumdan faydalanmak istediler fakat reddettim. Dört gün içinde, insanı yardım örgütünde yeni bir iş buldum.
Türkiye’de yeni fikirler gelişmeye başladı. Şu anki işimde, aile içi şiddet mağduru olan bir sürü kızla tanıştım. Belki de bu yüzden hayalim burada daha da büyüdü. Gençlere hayal kurma ve düşünme becerileri kazandırmak ve bunun karşılığında topluluğumuz için bir şeyler yapmak için bir motivasyona sahip olmak istiyorum. Er geç Suriye’ye dönmeliyiz ve orada bir şeyler yapmalıyız. Ülkemiz, Suriye, bize çok fazla şey verdi ve biz de bir gün onu yeniden inşa etmeliyiz hatta inşa etmek zorundayız.
Suriyeli dostlarıma söylemek istediğim şudur ki, aynı ülkeden insanları kardeş olarak kabul edemiyorsanız, başka bir ülkedeki insanların sizi tek bir toplulukmuşçasına kabul etmesini bekleyemezsiniz.
